Z innej beczki, czyli niecałe 10 rzeczy, których dzieci nienawidzą w rodzicach

Rzucono mi wyzwanie do napisania tekstu zaczepiającego blog inny związany z wychowaniem dzieciakowni przez znaną mi osobę. Jest to nie lada wyczyn, bo tekst ten bardziej wyrywa mnie z mojej ścieżki, a zmusza wręcz do cofnięcia się wiele, wiele wstecz. Z drugiej strony nie czuje się całkowicie na siłach wchodząc w ten temat, bo w pewien sposób dotyczy szablonowej rodziny I chodź dysfukncje mojej własnej nie są zbyt chwalebne równie jak u innych, ale wydaje mi się, że w jakiś sposób wyrosłam nie do końca przeżywając okres nienawiści do nierozumiejących mnie rodziców, ale to zawdzięczam głównie jednej osobie.

Temat padł: 10 rzeczy, których nienawidzę w rodzicu I te 10 rzeczy tu dzisiaj nie padnie.

Po przeciwnej stronie barierki: https://www.facebook.com/idziecimamy/ I 10 rzeczy, których nienawidzę w dziecku.

Pierwsze rzeczy, które mi przychodzą do głowy, to moje gówniarzerskie niedocenianie niesamowitej osoby jaką jest- matka. Właśnie, MAMA. Nie wszystkie potrafią zostać dziecka autorytetem, czasami im z tym dalej niż do księżyca, a to w niej tkwi ta podstawa kim się stajemy. Moja do idealnych absolutnie nie należy I chwała Bogu, bo bym się może od niej niczego nie nauczyła. Ale jest, najsilniejsza osoba jaką znam, która stara się być szczęśliwa w tych kiepskich czasach I próbuje mnie zarazić tym. Ma wad milion, tak jak I ja, ale ta wieczna walka o swoje, czyni ją wyjątkową.

Nienawiść mi nie pasuje tu kompletnie, więc sobie słowo to przeinaczę na swoje. Jako właśnie takie dziecko najbardziej nie znoszę, kiedy rodzic się poddaje, zamyka w sobie I nie walczy o dziecka dobro. Prawdopodobnie jest to pogląd wyidealizowany, ale wydaje mi się, że dla dziecka powinno się chcieć zrobić wszystko, wyrwać z każdej błony I warstwy swoich problemów, szczególnie tych siedzących w głowie.

Jak byłam dzieciakiem, to wydaje mi się, że duży problem tkwił w tym, że się czuło niezrozumiałym, a przynajmniej nie zawsze. Dopiero po latach człowiek wali się w łeb za swoje głupoty. Pamiętam jednak, że z moją mamą zawsze mogłam się podzielić swoimi problemami, a ona wyrażała swoją opinię, ale decyzja zawsze była moja, bo to zawsze było moje życie, nie mojej mamy, moje I konsekwencje również moje.

Chciałabym powiedzieć, że za trzymanie mnie w ryzach, ale w moim przypadku tak nie było. Od małego pozwalano mi latać za życiem, zaniedbać różne obowiązki, kiedy w grę wchodziła większa stawka, ale dodało mi to więcej wrażliwości niż urywania się ze smyczy.

Tak sobie myślę, w co ja się wdałam wrobić. Nie wyobrażam sobie rzeczy, za których mogę kogokolwiek nienawidzieć, a już szczególnie ludzi, z którymi żyć było ciężko, kłótnia przychodziła na codzień, ale mnie kochali szczerze.

Za niesamowicie smutne w rodzinach dysfunkcyjnych uważam problem z okazywaniem sobie uczuć. Człowiek potrzebuje dotyku drugiej osoby, przytulić się, powiedzieć, że kocha, ale przychodzi to z niesamowitym trudem. Czasem dużo łatwiej o czułość przyjaciół niż w domu rodzinnym.

I ludzie, proszę was, łatwo wejść na ściężkę niekończących się pretensji, cięższej jest na sobą I relacjami pracować, ale czy nie lepiej jest się skupić na tym, co jest w innych niesamowite, zamiast na tym co mi sprawia ból, co uwiera?